Lijden

Ik voel de pijn, alomtegenwoordig. Net onder mijn
schedel, bonzend en traag.
Geen gevoel meer in m'n hart, alsof het niet meer bestaat.
Het snikken vult de kamer met een bitter geluid. M'n mouw
doordrenkt van de tranen. De hete tranen die maar niet stoppen
met vloeien. Waarom is de wereld zo lelijk tegen mij???
Waarom voel je niet zoals ik me voelde?
Waarom lijd deze weg mij naar hier? Waarom deze hel?
Waarom heb ik dit verdient?
Waarom...
Tracht de pijn te grijpen met mijn zwakke handen.
Tracht te grijpen maar dit rottend vlees zit in de weg.
Voel mij ziek, hoestend en huilend denkend aan jou. Zin
om mezelf te verminken met de vraag WHY?
Dit rottend vlees weg te snijden zodat de pijn bereikbaar wordt.
Sta recht en ga naar buiten, de regenende nacht in. Zonder
enig doel, het snikken proberen te onderdrukken.
Ik voel de ziekte de pijn inhalen, de pijn wordt ondraaglijk.
Niet opzettelijk gekwetst, doch grondig vernietigd.
Heb tijd nodig om de pijn te laten uitdoven. Tot het weer
sluimerend onder mijn vel zit te wachten.
Nooit perfect geweest, zal het ook nooit worden. Enkel de pijn
is volmaakt en volledig in volle kracht.
Ik herriner me dat je zei dat alle pijn voorbijgaat. Maar de
pijn nu is nog sterker dan ervoor.
Steeds hopend dat het nog goed komt met ons, ondanks deze
bloedende ziel.
Waarom...